Esmeralda leeft al 14 jaar met haar hond Ivar. Na deze 14 jaar is het pijnlijke moment daar: het afscheid. Met haar liefdevolle afscheid wijze jou te inspireren om van ieder moment met je hond te genieten. Lees hier over de rauwheid en een eerlijke inkijk over het afscheid tussen mens en dier.
Op een frisse lentedag zit ik met mijn hond Ivar in de tuin. De sfeer is intens en verdrietig, want het is tijd om afscheid te nemen van mijn allerbeste vriend en mijn lieve Ivar. Hij is op dit punt bijna 14 jaar in mijn leven. Van fanatieke wandelaar naar een ziek hoopje hond. Hij is ziek en dat wordt alleen maar erger. Het moeilijkste besluit uit mijn leven neem ik hier. Het is genoeg. Hij is op. Ik moet hem laten gaan.
Midden in de nacht… Ivar en ik
Een paar dagen eerder nam ik Ivar mee naar de dierenarts en daar werd al snel duidelijk dat hij acuut nierfalen heeft en dat het einde van zijn leven dichterbij was dan ik wilde toegeven. De dierenarts zei dat hij niks meer voor hem kon betekenen. Die woorden uit de dierenarts zijn mond, sneden als een mes door mijn hart. Wat een steek in mijn hartgebied, wat een hartzeer. De meest eerlijkste (en moeilijkste) vervolgstap voor Ivar was euthanasie.
De dierenarts vroeg: ‘Wil je dit op donderdag of vrijdag?’.
Waarop ik naar mijn kleine vriend keek en zei: ‘nee, het moet morgen’. Zo ziek was hij. De sprankel was uit zijn snoet en het glimmetje uit zijn ogen. ‘Ik wil hem thuis laten inslapen’, klonk het door de dierenarts ruimte. Dit wist ik gelijk, geen twijfel over mogelijk.
Ik neem met gemengde gevoelens Ivar mee naar huis, wetende wat er ons de volgende dag te wachten staat. Hij nog niet-wetend en ik alles-verdrietend.
Thuis wil Ivar graag buiten zijn. Ik vermoed door het ziek zijn dat hij veel hitte ervoer en buiten hem lucht en koelte bracht. Het is een bijzondere avond, het is vroeg in het jaar: april. De magnoliaboom in de tuin staat prachtig in bloei. Hij kiest ervoor om onder deze bloeiende bloemen boom te gaan liggen. Ik voeg me bij hem. We zitten daar de hele nacht. Samen. Onder de magnoliaboom. Het is perfect.
Het wordt ‘s nacht best koud, ik besluit om allerlei dekens, dekbedden en kussens uit huis te halen. Daar zit ik dan, samen met mijn trouwe viervoeter Ivar, onder een heerlijk dekendek, met een heldere hemel boven ons. Met iedere minuut die verstrijkt knijpt mijn maag samen. Het doet pijn. Het is een emotioneel moment, maar ik voel het is de juiste keuze. Er is geen weg meer terug.
En nu… Ik en mijn gebroken hart.
Magnoliaboom als symbool voor Ivar 
Ik heb met een vriendin afgesproken dat ze ‘standby’ staat, ze is in de buurt. Ik besluit dat ik het afscheid per se alleen wil doen, dat voel ik aan alles. Dat is een goed besluit en het is ook een fijn gevoel dat mijn vriendin in de buurt is. Op afstand steunend, terwijl ik op mijn manier in mijn bubbel kan zijn. Ik bel haar op en ze komt direct. We nemen samen afscheid van Ivar, zoveel warmte en tevens verdriet. De tranen blijven komen en de onrust in mijn lijf is voelbaar. De onrust vindt zijn weg naar de nacht van Ivar. Urenlang kam ik hem, daar onder de magnoliaboom. Hij heeft er nog nooit zo mooi uitgezien. De magnoliaboom staat voor mij, vanaf dit moment, voor eens en voor altijd symbool voor mijn lieve hond Ivar.
De televisie staat er nu op…
Ik voelde me onbegrepen
De eerste nacht. Ik herinner het me nog al te goed. Wat een moeilijke nacht. Niet alleen deze nacht. Ook de dagen erna. Moeilijk. Pijnlijk. Weken, maanden, bleef het zo. Het hartzeer en verdriet bij het zien van zijn spulletjes. Rouw doet iedereen op zijn eigen manier. Rouw maakt een litteken op je hart. Je wordt niet meer de oude. Je ben een nieuwe versie.
Niet iedereen begrijpt hoe het is om een huisdier te verliezen, dat onbegrip voelt pijnlijk en erg eenzaam.
Ik voel me rijk. Rijkdom voor mij is: aanwezigheid van alle lieve vrienden en kennissen die begrijpen hoeveel Ivar voor me betekent.
De herinneringen en het gemis blijven voor altijd in mijn hart. Het is een verdrietig afscheid, vol liefde en warmte. Het belangrijkste het is een afscheid zoals ik wenste en dat wil ik jou meegeven. Maak het afscheid van jouw huisdier, als die afschuwelijke dag dan toch aanbreekt, een afscheid waar jij fijn op terugkijkt! Wat voor jou helpend is IN dat moment. Jij mag het doen op jou manier, die past bij jou. Bij jouw rouw, verdriet en liefde.