Isa leeft al 15 jaar met haar hond Odin. Na deze 15 jaar is het pijnlijke moment daar: het afscheid. Met haar liefdevolle afscheid wil ze jou te inspireren om van ieder moment met je hond te genieten. Lees hier over de rauwheid en een eerlijke inkijk over het afscheid tussen mens en dier. Dit verhaal is gebaseerd op waargebeurde feiten de namen van de cursist als hond zijn gefingeerd.
Op een warme dag zit ik met mijn hond Odin in de tuin. De sfeer is intens en verdrietig, want het is tijd om afscheid te nemen van mijn allerbeste vriend en mijn lieve hond Odin. Hij is op dit punt 15 jaar in mijn leven. Van fanatieke wandelaar naar een ziek hoopje oude hond. Hij is ziek en dat wordt alleen maar erger. Het moeilijkste besluit uit mijn leven neem ik hier. Het is genoeg. Hij is op. Ik moet hem laten gaan.
Midden in de nacht… Ik en Odin
Een paar dagen eerder nam ik Odin mee naar de dierenarts en daar werd al snel duidelijk dat hij acuut nierfalen heeft en dat het einde van zijn leven dichtbij was dan ik wilde toegeven. De dierenarts zei dat hij niks meer voor hem kon betekenen. Die woorden uit de dierenarts zijn mond, sneden als een mes door mijn hart. Wat een steek in mijn hartgebied, wat een hartzeer. De meest eerlijkste (en moeilijkste) vervolgstap voor Odin was euthanasie.
De dierenarts vroeg: ‘Wil je dit op donderdag of vrijdag?’.
Waarop ik naar mijn kleine vriend keek. Ik zei: ‘nee, het moet morgen’. Zo ziek was hij. De sprankel was uit zijn snoet en de glinstering uit zijn ogen. ‘Ik wil hem thuis laten inslapen’, klonk het door de kille dierenarts ruimte. Dit wist ik gelijk, geen twijfel over mogelijk.
Ik neem met gemengde gevoelens Odin mee naar huis, wetende wat er ons de volgende dag te wachten staat. Hij nog niet wetend en ik allesverdrietend.
Thuis wil Odin graag buiten zijn. Ik vermoed door het ziekzijn dat hij veel hitte ervoer en buiten hem lucht en koelte bracht. Het is een bijzondere avond, het is vroeg in het jaar: april. De magnoliaboom in de tuin staat prachtig in bloei. Hij kiest ervoor om onder deze bloeiende bloemen boom te gaan liggen. Ik voeg me bij hem. We zitten daar de hele nacht. Samen. Onder de magnoliaboom. Het is perfect.
Het wordt midden in de nacht best koud, ik besluit om allerlei dekens, dekbedden en kussens uit huis te halen. Daar zit ik dan, samen met mijn trouwe viervoeter Odin, onder een heerlijk dekendek, met een heldere hemel boven ons. Met iedere minuut die verstrijkt knijpt mijn maag samen. Het doet pijn. Het is een emotioneel moment, maar ik voel het is de juiste keuze. Het is goed zo.
En nu… Ik en mijn gebroken hart.
De volgende dag verslechtert Odin in een rap tempo. Ik vraag de dierenarts om eerder te komen. Hij komt direct en neemt de tijd om samen wat te praten en bij Odin te zijn. Tot het moment dat ik voel: dit is het moment. We zitten rustig bij Odin, die zich inmiddels, op ons nachtelijke plekje, onder de magnolia boom had genesteld. Dit is de plek geworden waar hij zijn laatste adem uitblaast. Na een poosje ging de dierenarts weer weg, en toen… Ja, en toen….. Daar zat ik dan, met het levenloze lichaam van mijn Odin. Mijn tranen stroomde oneindig en ik bleef achter. Ik en mijn gebroken hart.
Magnoliaboom als symbool voor Odin 
Ik heb met een vriendin afgesproken dat ze op ‘standby’ staat, ze is in de buurt. Ik besluit dat ik het afscheid per se alleen wil doen, dat voel ik aan alles. Dat is een goed besluit en het is ook een fijn gevoel dat mijn vriendin in de buurt is. Op afstand steunend, terwijl ik op mijn manier in mijn bubbel kan zijn. Ik bel haar op en ze komt direct. We nemen samen afscheid van Odin, zoveel warmte en tevens verdriet. De tranen blijven komen en de onrust in mijn lijf is voelbaar. De onrust vindt zijn weg naar de vacht van Odin. Urenlang kam ik hem, daar onder de magnoliaboom. Hij heeft er nog nooit zo mooi uitgezien. De magnoliaboom staat voor mij, vanaf dit moment, voor eens en voor altijd symbool voor mijn lieve hond Odin.
De televisie staat er nu op…
De hele nacht en een groot gedeelte van de ochtend is Odin nog bij me geweest, voordat ik hem naar het crematorium breng. Ik hou er niet zo van om zijn as uit te strooien, dus ik bedenk iets anders om Odin te eren. Samen met de urnen van mijn andere overleden honden en mijn overleden paard plaats ik de urn van Odin in een oude dekenkist. Daar doe ik ook alle dierbare dingen bij, zoals halsbandjes en plukjes haar.
De kist versier ik met bloemen en foto’s en geef hem een mooie plek in de woonkamer. Ik vind het heerlijk dat ze dichtbij mij in huis zijn. Sinds de verhuizing staat de televisie erop. En soms, op zondagmiddag, dan haal ik televisie er af en omring ik me met alle spulletjes. Dat geeft me een warm gevoel, zo verbonden met mijn dieren. Het is voor mij een mooie manier om ze te gedenken. En als ik ooit dood ga, dan mengen we het allemaal door elkaar dan en dan worden we samen een magnoliaboom, zo staat beschreven in mijn testament. Mooi he! Of gruwelijk, het is maar net hoe je het bekijkt 😉
Ik voelde me onbegrepen
De eerste nacht. Ik herinner het me nog al te goed. Wat een moeilijke nacht. Niet alleen deze nacht. Ook de dagen erna. Moeilijk. Pijnlijk. Weken bleef het zo. Het hartenzeer en verdriet bij het zien van zijn spulletjes. Rouw doet iedereen op zijn eigen manier. Rouw maakt een litteken op je hart. Je wordt niet meer de oude. Je ben een nieuwe versie.
Niet iedereen begrijpt hoe het is om een huisdier te verliezen, dat onbegrip voelt pijnlijk en erg eenzaam.
Toch voel ik me ook rijk. Rijkdom voor mij is: aanwezigheid van alle lieve vrienden en kennissen die begrijpen hoeveel Odin voor me betekent.
De herinneringen en het gemis blijven voor altijd in mijn hart. Het is een verdrietig afscheid, vol liefde en warmte. Het belangrijkste het is een afscheid zoals ik wenste en dat wil ik jou meegeven. Maak het afscheid van jouw huisdier, als die afschuwelijke dag dan toch aanbreekt, een afscheid waar jij fijn op terugkijkt! Wat voor jou helpend is IN dat moment. Jij mag het doen op jou manier, die past bij jou. Bij jouw rouw, verdriet en liefde.
De magnoliaboom
En de magnoliaboom… je kunt je voorstellen, die heeft een belangrijke plek in mijn leven gekregen. In mijn nieuwe huis plantte ik een nieuwe magnolia boom, ter ere aan Odin. Altijd als ik ergens een magnoliaboom zie, gaan mijn gedachten direct naar Odin en naar al onze mooie jaren samen.
Alle liefs Isa
(geschreven aan Amber)